Eervolle vermelding voor Zeer Kort Verhaal “Hoop”
Gisteravond, 19 november, is in de Bibliotheek Kampen de winnaar bekend gemaakt van de schrijfwedstrijd Zeer Kort Verhaal (ZKV), die was uitgeschreven in het kader van de landelijke leescampagne “Nederland leest.” De opdracht was:
Schrijf een pakkend verhaal van maximaal 400 woorden en laat u inspireren door het thema ‘Tussen droom en daad’.
Ik had een verhaal ingestuurd met de titel “Hoop.” Het heeft niet gewonnen, maar wel een van de twee eervolle vermeldingen gekregen. Bemoedigd!
HOOP
De zeewind jaagt zilte druppels in mijn gezicht terwijl ik me op het zand laat zakken. Nog even kleurt de zon mijn bleke benen roze, dan zinkt de gloeiende bol achter de horizon.
Mijn zintuigen registreren, maar de waarnemingen vinden geen weerklank in mij. Het is alsof mijn leven zich buiten mij om voltrekt. Een zucht ontsnapt me. “Verdrinking is een mooie dood,” heb ik ergens gelezen. Misschien kan die schoonheid mijn ziel nog raken. Ik sluit m’n ogen en neem me voor ze nooit meer te openen.
Kou kruipt vanuit het natte zand mijn onderlijf in. Golf na golf slaat bruisend over z’n eigen kop en steeds meer water klotst rond mijn voeten, mijn knieën, mijn dijen. Ik hoef alleen maar te wachten.
“Geloof het niet. Het is een leugen.”
Bijna vliegen mijn ogen open. “Wat?” Ik pers de kreet door mijn verstijfde lippen.
De stem klinkt sereen. “Sterven geeft geen antwoord op jouw vraag.”
“Waarom leef ik?”
“Precies. Die vraag.”
“Wat maakt ’t uit? Van binnen ben ik al dood.”
“Je bent verdwaald, maar niet verloren.”
Een zoete warmte omhult me als een omhelzing.
Ik huiver. “Ik ben zo moe.”
“Geef niet op. Er is een plan, een weg.”
“Waar?”
Hij pakt mijn hand. “Kom mee.”
Hoewel ik het liefst achteroverzijg, krabbel ik overeind. Hij leidt me terwijl ik door het mulle zand strompel. Mijn ademhaling versnelt; we klimmen. Helmgras streelt langs mijn benen.
“Wacht.” Ik laat zijn hand los, draai me om en open mijn ogen. Deinend in de schemering lonken de donkere baren. Voetstappen in het zand lopen achteruit het water in. Mijn adem stokt: er is maar één spoor. Met een ruk keer ik me om. Ik ben alleen.
“Hallo?” Mijn 
roep verwaait tussen de duinen. Het gedruis van de branding lijkt aan te zwellen. Ik schud mijn hoofd en inhaleer diep. Voor mij, in het licht van de volle maan, ligt een pad dat landinwaarts voert. Een pad met voetafdrukken – een uitnodiging, krachtiger dan de verlokking van de zee.
Voorzichtig plaats ik een voet in de dichtstbijzijnde afdruk, aarzel, zet dan nog een pas. De gloed die me omarmde, verwarmt me nu van binnen. Stap voor stap ga ik vooruit, de dageraad tegemoet.
photo credit: ‘Moon Dunes’ – Rhosneigr, Anglesey via photopin (license)
Kleurrijke Koorden 